BÖLÜM 4: Kalelerin Çöküşü

Konu: BÖLÜM 4: Kalelerin Çöküşü Paz Ocak 20, 2008 5:55 pm

Coventina, amacına ulaşmak için önündeki tüm engelleri kaldırmıştı. Ülkedeki birlik kaybolmuştu. Yok olma tehlikesi içindeki halk, son düklerin sihrine sığındı. Fin bölgesindeki dağların zirvesine, Litvan dükünün bölgesine, daha batıda boş ejderha inlerine saklandı. Fakat Coventina bu son dukalıkları da yıkmak için hevesini asla kaybetmiyor, uğruna kendini kaybettiği güçten vazgeçmiyordu. Kolye dışında tüm emanetlerini Vladimir’e vermişti. Onun çoktan küpe ve yüzüğü sakladığını sandığı için rahattı.

***
Coventina, soğuktan moraran dudaklarını nemlendirdi. Rikhard’ın kalesi yıkılacağına boyun eğmişçesine karşısında yükseliyordu. Gri gözlerini kısmasıyla alevler içinde kalan kaleden duyulan feryatları, soğuk kahkahasıyla bastırdı. “Yazık oldu, Domostroy’un bana katılacağından öyle emindim ki… Mykolas’ın ölümü daha acı olacak.” Pelerinini savurarak soluk göğe yükselirken, her yeri bir ölüm sessizliği kaplamıştı. Yıkılan kaleye küçümser gözlerle baktı, ona karşı gelen herkesin sonu böyle olacaktı. Bir an için Vladimir’in yanından gittiğini sandı, hafızası zayıflıyordu.

Bembeyaz karlarla örtülü dağların üzerinde, leş kargaları gibi nahoş bir uğultuyla süzüldü Malefica… Nemencinë yakınlarına gelmişlerdi, fakat kale yoktu. Mykolas’ın hemen pes etmeyeceğini ve önlem alacağını biliyordu. Usulca alçaldılar, Coventina gözlerini kısarak arazide dolaştırdı. Ürperiyordu. “Nerede bu lanet!” Sesi tepelere çarpıp aksetti, yeniden kulaklarını doldurdu. Vladimir’e buz gibi bir gülümseme fırlatarak gözlerini kapattı, bir sihrin sözlerini mırıldanan dudakları büzüldü. Bir gümbürdemeyle yer sarsıldı, yarılan topraktan kuleler yükseldi. Coventina acımasız bir zafer nidasıyla tırnaklarını kaleye uzattı… Kaleden daha da yüksek bir gümbürtü duyuldu ve Valenski de toprağa gömüldü.