BÖLÜM 5: Siyah Kristaller

Konu: BÖLÜM 5: Siyah Kristaller Paz Ocak 20, 2008 5:58 pm

Asırlarca bir kitap içine kapatılmış bir gül yaprağı gibi kuruydu hava; iliklere işleyecek kadar soğuk... Yer gök beyazdı, sis her yeri karşılık beklemeyen bir şefkatle kucaklamıştı. İnsanın içini burkan, umutsuzluk dağıtan bir uğultu her yanı sarıverdi. Bu sıradan bir kar fırtınası değildi... Gözü alan sonsuz beyazlığın içinde en belirgin renk; siyah ortaya çıktı, her nereden geldiyse... İpeksi siyahlık kar üzerinde, sanki ona dokunmaksızın yavaşça ilerlerken, uğultu yaklaşıyor; tüm evreni içine çekmek istercesine yükseliyordu.

Yılan gibi yerde kıvrılan şekil, bu fırtınaya kapılıp dönerek yükseldi. O bir yılan değildi, hayır... Sinsilikte yılanı binlerce kez alt edebilecek bir melunun bedenini saran, basit bir pelerindi sadece. Kara ayak basan bu cadı acımasızdı, korkusuzdu. Korkması için bir sebep var mıydı? Gücünün kölesi olmayan tek bir canlı bile kalmayacaktı yeryüzünde... Herkes ona hayran olacak ve onun için yaşayacaktı. Ülkeleri, kıtaları aşmıştı, sadece bu büyük amaç uğruna... Rusya'nın bu ücra köşelerine onu getiren sebep de buydu. Artık yalnızdı. Karların üzerinde kolaylıkla süzülürken zihnini meşgul eden bir kaygısı yoktu, neden olsundu? Gittiği yer son kaleydi. Son kale de yıkıldığında, tüm evrene hâkim olan mutlak güç yalnızca o olacaktı. Malefica... Zafer...

Büyük kale tüm ihtişamıyla karşısında yükseliyordu işte. Önüne dizilmiş bir yığın askerle birlikte... Coventina tiz bir kahkahayla gökyüzüne yükselirken gücünün doruklarında olduğunun farkındaydı. Yine de, son kaleyi kolayca fethetmek acizlik olurdu. Biraz oyun oynayacaktı cadı, ona karşı koymaya çalışan şu zavallı sihirbazlarla. Küçümsemek kötüdür... Tırnaklarından dökülen alevleri birleştirerek sihirli bir ateş topu oluşturdu ve tüm kiniyle aşağıya fırlattı. Bir gacırtı yükseldi, ardından bir haykırış... Kale kendini savunmuştu.

Coventina onları çok hafife almıştı, hem de çok. Dev aynadan ona yansıyanla, kendi büyüsüyle yerde kıvranan cadı, acımasız Coventina idi. Pes etmesi bu kadar kolay olmazdı. Son gücüyle boynundaki damla şeklindeki kolyeyi parmakları arasına sıkıştırdı. O anda göz gözü görmez oldu, kale yerle bir oldu; kristal parçalar her yere saçıldı. "Elveda Raskolnikov." Cılız sesinde hâlâ en ufak bir merhamet kırıntısı yoktu. Boynundaki kolyenin oradan kayıp gittiğini hissetti… Derin bir nefes aldı ve kara bir toz halinde karlara karıştı.